Alpe d’HuZes  Toen ik in November de oproep zag voor vrijwilligers om Alpe d’HuZes binnen Philips HealthCare mee te organiseren heb ik me direct aangemeld bij de initiatiefnemers. Eenmaal een bijeenkomst van het team bijgwoond, vroeg ik me af waarom ik eigenlijk zelf niet mee zou fietsen. Ik deed per slot van rekening al aan wielrennen en dit zou ook sportief een geweldige nieuwe uitdaging voor mij zijn. En dan nog voor het goede doel ook! En wat voor een doel. Want kanker raakt iedereen. Mijn eigen moeder die sinds 2 jaar tegen deze ziekte vecht. Voor haar zijn de vooruitzichten momenteel niet levensbedreigend. Of de broer van een goede vriend, die, nauwelijks een paar jaar ouder dan ik zelf, vrijwel van het ene op het andere moment er niet meer is... Dan komt het wel erg dicht bij. Op zo’n moment ben ik er trots op dat ik bij een bedrijf werk dat zich tot doel stelt om de ziekte niet alleen vroeg te kunnen diagnosticeren, maar ‘m ook te kunnen behandelen, en, na behandeling volwaardig te kunnen blijven leven. Daarom steun ik Alpe d’HuZes. Door het mee organiseren van evenementen om geld in te zamelen. Maar vooral door op 3 juni 2010 6 maal naar boven te fietsen en te laten zien dat opgeven geen optie is.  Zo ook de Alpe d’Huez.  Shit, die lagen nog thuis in de garage... Terugrijden had ik geen zin in (toch weer 40km). Het enige schoeisel dat ik bij me had waren mijn, inmiddels behoorlijk versleten, sloffen. En dus begon ik, dan maar op sloffen, aan de klim. Uiteraard ben ik boven gekomen. Ik deed er toen ongeveer 1:35 uur over. Gezien de handicaps (sloffen, matig getraind en een niet uitschakelbare voorvorkvering) nog niet eens zo’n heel slechte tijd. In juni 2010 verwacht ik sneller boven te zijn...  |
Het Team van 2013 >